सुवाश संयम

आजभन्दा ठिक ४ वर्षअघि आजकै दिन (२०७२ फागुन १३ गते) म बागबजारको पुस्तक सेन्टरमा थिएँ । दिउँसो करिब ४ बजेको थियो । मोहनजीले फोन गर्नुभयो– तिमी तुरुन्त वीर हस्पिटलमा जाऊ, मित्रलालजीलाई बढी समस्या भयो रे ! त्यहाँ हाम्रो अरू साथी कोही छैन ।

म दौडेरै एकैछिनमा मित्रलाल अङ्कललाई राखेको वीर अस्पतालको क्याबिनमा पुगेँ । क्याबिनमा पुग्दा मभन्दा अघि नै आनन्दजी पुगिसक्नुभएको रहेछ, मोहनजीले भनेर नै । क्याबिनमा पुग्दा मित्रलाल अङ्कल बेडमा बसेर बोलिरहनुभएको थियो ।

मैले सोधेँ– अङ्कल कस्तो छ ? उहाँले ठिक छ, छाती अलिकति दुखेको छ, राती सास फेर्न अलि अप्ठ्यारो भयो, यहाँ त डक्टरले डिस्चार्ज गरेको छ तर एकचोटी गङ्गालाल गएर मुटु हेर्नू भनेको छ भन्नुभयो ।

स्थिति त्यति गम्भीर लागेन । मन अलि शान्त भयो । मैले मोहनजीले त धेरै आत्तिएर फोन गर्नुभएको थियो भनेँ । आनन्दजी पनि दौडेरै आउनुभएको रहेछ । एकै छिनमा केबी थापा अङ्कल पनि आउनुभयो ।

मित्रलाल अङ्कलले हाँस्दै ‘मोहनजी स्वास्थ्यको धेरै ख्याल गर्नुहुन्छ, मैले राती सास फेर्न गाह्रो भएको कुरा गरेको थिएँ, डाक्टरले गङ्गालाल जान भनेको कुरा पनि गरेको थिएँ, त्यसैले आत्तिनुभयो होला भन्नुभयो ।

वीर अस्पतालबाट डिस्चार्ज भएकाले मित्रलाल अङ्कलको जेठोछोरा र श्रीमतीले सामान मिलाउँदै हुनुहुन्थ्यो । आनन्दजी डिस्चार्जको प्रक्रिया मिलाउन लाग्नुभयो । यता, क्याबिनमा मित्रलाल अङ्कलले बुटवलको सम्मेलनको कुरा सोध्नुभएको थियो । उहाँ राष्ट्रिय जनमोर्चाको सम्मेलनको सिलसिलामा बाइक दुर्घटना हुँदा छातीका करङ फ्याक्चर भएर वीरमा भर्ना हुनुभएको थियो ।

मित्रलाल अङ्कलको श्रीमती र कान्छो छोरा विकास दाइ हस्पिटलमा भर्ना हुँदा लिएका सामान लिएर कलङ्की कोठामा जाने कुरा भयो । जेठो छोरा ज्ञानुदाइ, आनन्दजी, केबिीव अङ्कल, भीष्म र म भएर उहाँलाई गङ्गालाल लैजाने कुरा भयो । मित्रलाल अङ्कलको श्रीमती रुँदै हस्पिटलबाट निस्कनु थाल्नुभयो । सम्झाउँदै अङ्कलले ‘किन रुन्छ्यौँ ? साँझ त म आइहाल्छु’ भन्नुभयो ।

वीरबाट बाहिर निस्कँदासम्म मित्रलाल अङ्कलले हामीलाई धेरैचोटी हसाउनुभयो । बाहिर गेटमा आउँदासम्म पनि नर्सलाई जिस्काउँदै निस्कनुभयो । अङ्कलले हामीलाई हसाउँदै हुनुहुन्थ्यो । उहाँलाई ट्याक्सीमा राखेर हामीले गङ्गालाल लग्यौँ । त्यहाँ इमर्जेन्सीमा देखाउने कुरा भयो । अङ्कललाइ इमर्जेन्सीभित्र राखेर हामी बाहिर बस्यौँ । उहाँ भित्र छिर्ने बेलासम्म पनि अनुहारमाको चमक उत्तिकै शालीन, धैर्य र हँसिलो नै थियो ।

करिब साढे पाँच बजेतिर हामीले उहाँलाई गङ्गालाल हस्पिटल पुराएका थियौँ । भित्र गएको करिब १५ मिनेटमै डाक्टरहरूले हामीलाई थुप्रै औषधि ल्याउन लगाए । त्यतिबेलासम्म केसीजी, मोहनजी, मनोजजी, दुर्गाजी, मीनाजीहरू आइपुग्नुभएको थियो ।

इमर्जेन्सीभित्र छिराएको आधा घण्टापछि उहाँको अवस्था गम्भीर भएको कुरा डाक्टरले हामीलाई बताउन थाले । केसीजीले थप उपचारको लागि वरिष्ठ डाक्टरको खोजीमा लाग्नुभयो । हामी सबै आत्तियौँ । करिब हस्पिटल लगेको एक घण्टामा नै मित्रलाल अङ्कलको दुःखद निधन भयो । हाम्रा सम्पूर्ण प्रयासहरू असफल भए । वास्तवमा त्यो राती नै उहाँलाई हर्ट अट्याक भइसकेको रहेछ ।

अङ्कलले हाँस्दाहाँस्दै संसार त्याग्नुभयो । हामीलाई झुक्काउनुभयो । हामी गङ्गालालको बाहिर भावविह्ल भयौँ । आँखा सबैका भिजे । एकैछिनमा त्यो दुखद खबर देशविदेशभरि भयो । काठमाडौँमा रहेका हाम्रा धेरै साथी र उहाँका आफन्तजन जम्मा हुनुभयो । हस्पिटलको वातावरण नै शोकाकुल भयो ।

श्रमजीवी वर्गको मुक्ति अभियानका अथक योद्धा, तत्कालीन अन्तर्राष्ट्रिय नेपाली एकता समाज तथा मूल प्रवाह अखिल भारत नेपाली एकता समाजका अध्यक्ष, पार्टीका एक खम्बा, निकै बोल्ड र जिम्मेवार व्यक्तित्वको दुःखद निधन भयो । सालिन र भद्र नेता, पार्टीको एउटा कुशल अभिभावकलाई हामीले सदासदाका लागि गुमायौँ । त्यो क्षण अहिले पनि मेरो मनसपटलमा छ । मन सिरिङ्ग हुन्छ । नमिठो यादले पोल्छ ।

मित्रलाल अङ्कल यो संसारमा हुनुहुन्न । तर उहाँको पार्टीप्रतिको योगदान, उहाँले जीवनपर्यन्त राखेका विचार अहिले पनि प्रेरणादायी छन् । उहाँको आस्था र बोकेको विचार हाम्रा लागि मार्गदर्शन हुन् । हामीले हजुरलाई भुलेका छैनौँ । हामी सम्झिरहने छौँ । हजुरले देखाएको बाटोमा अविचलित हिडिरहने छौँ । तपाईको अभाव त खड्किरहेको छ, खड्किरहने छ ।  हार्दिक श्रद्धाञ्जली का. मित्रलाल शर्मा ।