– माओत्सेतुङ्ग

प्रतिक्रान्तिकारीहरूलाई दमन गर्ने प्रश्न हामी र बैरीका माझ रहेका अन्तर्विरोधमा विपरीतहरूको सङ्घर्षकोप्रश्न हो जनताका श्रेणीभित्र कोही कोही यसभन्दा भिन्दै विचार राख्नेहरू पनि छन् ।

हाम्रो विचार भन्दाबेग्लै विचार लिनेहरू दुईथरिका छन्, दक्षिणपन्थी विचार भएका मानिसहरूले हामी र हाम्रा बैरीका बीच कुनैभेद राख्दैनन् र बैरीलाई पनि आफ्नै जनता सम्झने भूल गर्दछन्, उनीहरू त्यस्तालाई पनि मित्र सम्झन्छन्, जसलाई विस्तृत जनसमूहले शत्रु सम्झन्छन् ।

“वामपन्थी” विचार भएकाहरूले हामी र बैरीका बीचकाअन्तर्विरोधहरूलाई कति बढी रूपमा लिन्छन् भने जनताका माझ रहेका केही अन्तर्विरोधहरूलाई पनि हामी रहाम्रा वैरीका माझ रहेका अन्तर्विरोधका रूपमा ठान्दछन् र यसरी वास्तवमा प्रतिक्रान्तिकारी नभएकाव्यक्तिहरूलाई पनि प्रतिक्रान्तिकारीहरू भनी ठान्छन् । यी दुवै विचारहरू गलत छन् ।

यी दुईमा कुनैले पनिप्रतिक्रान्तिलाई दमन गर्ने समस्यालाई राम्ररी हल गर्न वा यस्ता काममा प्राप्त हुने नतिजाको ठीकसितमूल्याङ्कन गर्नमा हामीलाई मद्दत गर्दैनन् ।

प्रतिक्रान्तिकारीहरूलाई दमन गर्न हामीले गरेका कामहरूको सही लेखाजोखा गर्नका लागि हंगेरीको काँडलेहाम्रो देशमा के कस्तो असर पारेको थियो, सो विचार गरीहेरौ ।

यस घटनाले गर्दा हाम्रा केही बुद्धिजीवीहरूमाअलिकति असन्तुलन देपाखयो, तर हाम्रो देशमा कुनै जोडतोडको खैलाबैला भएन, किन ? यो कुरा यहाँपक्का गरी भन्नैपर्ने छ र त्यो के भने हामी प्रतिक्रान्तिलाई पूरै गरी दमन गर्न सफल भएका थियौं ।

वास्तविक कुरा के भने प्रतिक्रान्तिलाई दमन गरेको हुनाले हाम्रो राज्य सुदृढ भएको होइन, यो त मुख्य केकारणले गर्दा भएको हो भने हामीहरूसित कैयौं दशकसम्म क्रान्तिकारी संघर्षमा लागेर खारिएका कम्युनिष्टपार्टी र मुक्ति सेना छन् र त्यसैगरी खारिएको श्रमजीवी वर्ग छ । हाम्रो पार्टी र हाम्रो सेनाको जरोजनसमूहभित्रसम्म गाडिएको छ ।

तिनीहरू वर्षौंसम्म भएका क्रान्तिका लप्काहरूमा खारिएका छन्, तिनीहरूबलिया छन् र तिनीहरू जुध्न सक्छन् । हाम्रो जनवादी गणतन्त्र एक रातभरिमै बनाइसकिएको होइन । योबिस्तारै–

बिस्तारै क्रान्तिकारी आधारहरूबाट हुकिंदै आएको हो ।

केही प्रमुख प्रजातन्त्रवादीहरू पनि त्यस्तासङ्घर्षहरूमा केही हदसम्म खारिएका छन् र तिनीहरूले पनि हामीहरू सँगसँगै निकै कष्टहरू भोगेका छन् ।केही बुद्धिजीवीहरू साम्राज्यवाद तथा प्रतिक्रियावादविरोधी संघर्षहरूमा खारिएका थिए ।

मुक्तिदेखि यतातिनीहरूमध्ये धेरैजसो हामीहरू र हाम्रा बैरीका माझ प्रस्ट फरक छ भन्ने कुरा देखाउने सैद्धान्तिकपुनसंस्कारको क्रमबाट गुज्रेका छन् ।

त्यसका साथसाथै हाम्रा आर्थिक कार्यनीतिहरू मूलभूत रूपमा खँदिला छन्, जनता खानलाउन पाउने कुरामानिर्धक्क छन् र त्यो निर्धक्कपना दरिलो रूपमा झन् झन् खँदिलो हुँदैआएको छ ।

राष्ट्रिय पूँजीवादीहरू र अरूवर्गप्रति हामीले लिएका नीतिहरू पनि सही छन् र यिनै यिनै कारणले गर्दा नै हाम्रो राज्य सुदृढ भएको छ ।

यसो हुँदाहुँदै पनि हामीले प्रतिक्रान्तिलाई दमन गर्दा पाएको सफलता निश्चय नै हाम्रो राज्यकोसुदृढीकरणमा एउटा महत्त्वपूर्ण कारण हो ।

यी सब कुराहरूले गर्दा हाम्रा कलेजका धेरैजसो विद्यार्थीहरूश्रमजीवीवर्गभन्दा भिन्न परिवारबाट आएका भए तापनि, केहीलाई छाडेर अरू बाँकी सबै देशभक्त छन्, समाजवादको समर्थन गर्दछन् ।

हङ्गेरी काण्ड हुँदा तिनीहरूले कुनै किसिमको गोलमाल मच्चाएनन्, राष्ट्रियपूँजीवादीहरूले पनि त्यसै गरे भने ज्यामी किसानहरू जस्ता आधारभूत जनताको त कुनै नगरे पनि हुन्छ ।

मुक्तिपछि हामीले धेरै प्रतिक्रान्तिकारीहरूलाई उखेलेर फ्याँक्यौं, गम्भीर अपराध गर्नेहरू जतिलाई मृत्यदण्डपनि दिइयो । यस्तो गर्नु बिलकुल आवश्यक थियो, यो त जनताको माग थियो, जनसाधारणलाईप्रतिक्रान्तिकारीहरू तथा सबै प्रकारका स्थानीय अत्याचारीहरूको लामो अवधिको थिचोमिचोबाट अमलेखगर्ने वा भनूँ उत्पादक शक्तिहरूलाई मुक्त गर्ने मनसायले यसो गरिएको थियो । हामीले यसो नगरेको भएजनसाधारणले आफ्नो मुन्टो उठाउन सक्ने थिएनन् ।

सन् १९५६ देखि यता यस परिस्थितिमा आधारभूत परिवर्तन आइसकेको छ ।

देशलाई सम्पूर्ण रूपबाट हेर्दाप्रतिक्रान्तिको मुख्य शक्तिलाई जरैदेखि उखेलिसकिएको सम्बन्धहरूको सन्दर्भमा ती शक्तिहरूको रक्षा गर्नुर तिनलाई विस्तृत पार्नु भएको छ । हाम्रो छ ।

हाम्रो मूलभूत कार्य अब उत्पादक शक्तिलाई मुक्त गर्ने होइनकि उत्पादनका नयाँ सुहाउँदो थियो भन्ने कुरा केही मानसिहरू बुझ्दैनन् ।

उनीहरू हालको नीतिको प्रयोग गर्नवर्तमान नीति वर्तमान परिस्थिति सुहाउँदो छ र र हाम्रो बितेको नीति बितेको परिस्थिति खोजेर बितेकासमस्याहरूमा लिइएका निर्णयहरूलाई उल्टाउन चाहन्छन् र प्रतिक्रान्तिलाई दमन गर्ने कुरामा हामीले पाएकामहान् सफलतालाई उनीहरू मान्दैनन् । यो एकदमै गलत छ र जनताले यस्तो गर्न दिने छैनन् ।

प्रतिक्रान्तिको दमनका सम्बन्धमा मुख्य कुरा के हो भने हामीले सफलता त पाएका छौ तर हामीहरूबाटभूलहरू पनि भएका छन् । कतै कतै अतिनै गरियो र कतै कतै भने प्रतिक्रान्तिकारीहरूप्रति बेवास्ता राखियो ।हाम्रो नीति छ

भेट्टाउने वित्तिकै प्रतिक्रान्तिकारीहरूको दमन गर्नैपर्दछ र थाहा पाउने बितिकै भुलहरू सच्याउनैपर्दछ ।

यस काममा हामीले लिएको नीति जननीति हो वा भनूँ खूद जनताद्वारा नै प्रतिक्रान्तिलाई दमनगरियोस् भन्ने नीति हो ।

साँच्चिकै भन्ने हो भने यो नीति लिंदालिदै पनि हाम्रो काममा अझै भुलहरू हुँदैजानेछन्, तर ती भुलहरू कम हुँदै जानेछन् र तिनलाई सच्याउनु पनि सजिलो हुनेछ । जनसमूहले यससङ्घर्षद्वारा अनुभव हासिल गरिसकेका छन् ।

ठीकसित गरिएका कामहरूबाट तिनीहरूले भविष्यमा अझकसरी ठीकसँग चल्ने हो भन्ने कुरा सिके । तिनीहरूले आफ्ना भूलहरूबाटै कसरी भूलहरू हुन्छन् भन्नेकामलाग्दो कुरा सिके ।

प्रतिक्रान्तिकारीहरूलाई दमन गर्ने कार्यमा देखापरेका भुलहरू सच्याउनका लागि पाइलाहरू चालिइसकेकाछन् वा चालिदैछन् । अहिलेसम्म देखा नपरेका भूलहरू देखापर्ने बित्तिकै सच्याइनेछन् ।

दोषीहरूलाईदोषहरूबाट मुक्त गरिएको वा तिनीहरूलाई फेरि सच्याएर लिइएका नयाँ निर्णयबारे पनि उत्तिकै विस्तृतरूपमा प्रचार र प्रसार गरिनुपर्छ, जति अघि लिएका गलत निर्णयहरूको प्रचार र प्रसार गरिएको थियो ।

अनुभवको निचोड झिक्नाका लागि, सही दृष्टिकोणको भावना जगाउनका लागि र अस्वस्थ प्रवृत्तिहरूसितजुघ्नका लागि प्रतिक्रान्तिलाई दमन गर्ने कामका विषयमा यस वर्ष वा आघौ एउटा विस्तृत लेखाजोखाकोकाम गरियोस् भन्ने म प्रस्ताव राख्छु ।

राष्ट्रिय रूपमा यस कामको अभिभारा राष्ट्रिय जनकांग्रेसको स्थायीसमिति र जनरानैतिक परामर्श दातृ सम्मेलनको स्थायी समितिले बोक्नुपर्दछ र स्थानीय रूपमा प्रान्तीय रम्युनिसिपल जनसभा र जनराजैतिक परामर्श दातृ सम्मेलनका कमिटीहरूले बोक्नुपर्दछ र यस्तो लेखाजोखागर्दा हामीले त्यस काममा लागेका अनगिन्ति कार्यकर्ताहरू र सक्रिय तत्त्वहरूमाथि चिसोपानी खन्याउने होइनकि तिनको मद्दत गर्नुपर्दछ । उनीहरूको जोश र भावनालाई चिस्याउनु ठीक हुँदैन । तैपनि पत्तो पाउनासाथभुलहरू सच्याउन पर्दछ ।

सार्वजनिक सुरक्षाका अङ्गहरू, मुख्तारी र न्याय विभागहरू, झ्यालखानाहरूं वाश्रममार्फत् अपराधीहरूको सुधार गर्ने जिम्मा लिएका संस्थाहरू आदिमा यो भावना हुनुपर्दछ ।

राष्ट्रियजनकांग्रेसको स्थायी समितिका सदस्यहरू र जनराजनैतिक परामर्श दातृ सम्मेलनका सदस्यहरू रजनप्रतिनिधिहरू साध्य भए भएका ठाउँहरूमा यस लेखाजोखामा सामेल हुनेछन् भन्ने हामी आशा गर्छौं ।

योकाम हाम्रो न्यायप्रणालीलाई झन् झन् राम्रो पार्दै लैजाने कुरामा र प्रतिक्रान्तिकारीहरू र अझअपराधीहरूसित ठीक तरिकाले व्यवहार गर्ने कुरामा पनि सहायक हुनेछ ।

प्रतिक्रान्तिकारीहरूको कुरा लिंदाहालको स्थितिमा यी शब्दहरू यी शब्दहरूमा व्यक्त गर्न सकिन्छ : प्रतिक्रान्तिकारीहरू अझै पनि छन्, तर तीधेरै छैनन् । पहिलो कुरो, प्रतिक्रान्तिकारीहरू अझै पनि छन् ।

कोही कोही के भन्छन् भने तिनीहरू अब बाँकीनै छैनन् र सबै कुरा अब साम्य छ र मजाको छ । हामीले आफ्नो तकिया मिलाएर ढुक्क भई सुत्न गए पनिहुन्छ । तर यो कुरा तथ्यसँग मेल खाँदैन ।

तथ्य त के हो भने प्रतिक्रान्तिकारीहरू अझै पनि छन् (यसो भन्नुकोअर्थ ती प्रतिक्रान्तिकारीहरू जताततै र सबै संगठनहरूमा छन् भन्नु होइन) र हामीले तिनीहरूसित जुध्ने कामगरिनै राख्नुपर्छ ।

हामीले बुझ्नैपर्छ भने अहिलेसम्म लुकिराखेका प्रतिक्रान्तिकारीहरूले त्यसरी सजिलैगरीआफैँ आएर घुँडा टेक्ने छैनन् बरू तिनीहरूले निश्चय नै गोलमाल मच्चाउन हरेक मौका छोप्नेछन् र अमेरिकीसाम्राज्यवादीहरू र च्याङ काइशेक गुटले ध्वंसात्मक कामहरू गर्न गुप्ती गुमस्ताहरू बारम्बार पठाइराखेकाछन् ।

हाल रहिरहेका जम्मै प्रतिक्रान्तिकारीहरूलाई निर्मूल पारिए तापनि फेरि नयाँ प्रतिक्रान्तिकारीहरू उम्रनसक्छन् ।

हामीले चनाखो हुन छाडेमा हामी नराम्रोसित ठगिने छौं र त्यसको निम्ति हामीले नराम्रोसित दुःखपाउनेछौं ।

प्रतिक्रान्तिकारीहरूले जुन जुन ठाउँमा गोलमाल मच्चाइराखेको भेट्टाइन्छ, त्यहाँ त्यहाँतिनीहरूलाई दरो भएर निर्मूल गरिहाल्नुपर्छ; तर सिंगै देशलाई हेर्दा अहिले निश्चय नै प्रतिक्रान्तिकारीहरू धेरैछैनन् ।