पहाडी विकट भु-भागमा सुविधा सम्पन्न भवनहरु र वरपरकाे पुर्वाधार संरचना राम्रो बनाईयाे । जनयुद्ध कालमा ठुलाठुला लडाइँमा घाइते रातारात जंगली बाटाेबाट जनतालाई बाेकाएर उपचार गराईन्थ्याे । उक्त अस्पतालमा स्वदेशी तथा विदेशी डाक्टरकाे पनि व्यवस्था गरिएको थियो । जापानी, अमेरिकी, काेरियन जस्ता विदेशी डाक्टर मानविय सेवामा नि:शुल्क अहाेरात्र खटिरहन्थे । झुल्नेटाकाे लडाइँमा घाइते भएका मानिसहरू रातारात घाेरनेटी पुर्याईएकाे थियो । त्यतिबेला जापानी डाक्टर लगायत स्वदेशी र विदेशी डाक्टर उपचारमा खटिएका थिए ।

शान्ति प्रक्रिया पछि राज्यको दुरी घोरनेटी अस्पतालसँग टाढिदै गयो । त्यहाँ भएका सेवा सुविधामा क्रमशः खस्कदै गए । राेल्पालीकाे मुहारमा निराशा छाउँदै गयो । आजकाल यि भवनहरुले राज्यलाई गिज्याईरहेछन् । धेरै दु:ख गरेर नि:शुल्क श्रमदान गरेको अस्पतालमा ठुला-ठुला डाक्टर नर्सकाे व्यवस्था गरिने आसा बाेकेका जनतामा निराशा छाउदै गयो । गाउँघरमा उपचार गराैँला भन्ने विचरा सिधा साेझा जनता बाँदरलाई हेरेर जिल्ला परेको गाेही जस्तै जिल्ल परेका छन् । विरामी उपचार गर्न अझै पनि दाङ, काठमाडौ पुग्नुपर्दा विगतको जनश्रमदान गराउने जनसरकारलाई धिक्कारिरहेका छन् । प्रश्न गर्छन् उत्तर भेटिदैन । नेता खाेज्छन् ती जननेता भेटाउँदैनन् ।आफुहरुले ठूलो मेहनत गरेर बनाएको संरचना “विना मान्छेको खाली” र “वेकाम्मे” निर्दाेषी आँखाहरु रसाउँछन् । संरचनाहरु पनि वर्षेनि जिर्ण बन्दैछन् । सरसामान रातारात चाेरी भएर हराउँदैछन् ।

जनताले आफ्नाे गाँस साँधेर ढिँडाे र गुन्द्रुक खुवाएर पालेका बेवारिसे मानिसहरू अहिले चिल्ला गाडी र दरबार जस्ता गगनचुम्बी भवनमा विलासी जीवन विताएकाे सुन्दा मुटु कटक्क खाईरहेछ ।  हिजो, तपाईंका छाेराछाेरी हाैँ, हामी बिर्सदैनाैँ, भेट्न आईरहन्छाै भनेर गएका ती मानिसहरू फर्केर नआउदा निर्दाेषी आँखाले हेरिरहन्छ, निर्दाेषी मन छटपटाई रहन्छ । झन् विग्रदाे सामाजिक परिवेशले दिनानुदिन विगतको झझल्को दिलाईरहन्छ। अबाेध जनता वर्षाैँदेखि कसैलाई पर्खिरहेका छन् र पर्खिरहने छन् ।