-धनवीर पुनमगर
खरानीको ओसिलो रातमा,
मेरो देश आँखा खोल्छ—
अतीतका आगोका निशानमा,
भविष्यको झिल्को खोज्दैछ।
भत्किएका सडक, चिहानमा पुरिएका सपनाहरु,
तर हरेक धुलोमा छ एउटा आशा—
सिसाको झिल्को जस्तो टाँसिन्छ मनमा,
नया बिहानको कुरा सुनाउँदै।
काँक्रो वायुमण्डल, धुँवाले छोपेको आकाश,
तर हामी हेर्छौं तलतिर,
जहाँ हरेक चिहान, हरेक खरानी,
हाम्रो नयाँ बीउ रोप्ने बाटो बनाउँछ।
मेरो देशले खरानीभित्र आफ्नो भविष्य खोज्दैछ,
निराशा र दुःखका बीच पनि,
त्यो भविष्य हाम्रो हातमा छ,
आगो निभेपछि पनि उज्यालो फेरी आउँछ।
खरानीले ढाकेको खेतमा,
हावा पनि चुपचाप छ।
पुराना सपनाहरुको घाम म्लान,
तर धुलोभित्र आशाको अंश लुकेको छ।
भत्किएका घरका ढोकाहरु खुला,
रुखहरु मुर्छिएका पातमा झुम्छन्।
तर तिम्रो आँखामा अझै एउटा प्रकाश,
भोलिको बाटो खोज्दै छ।
हराएको देश, हराएको समय,
तर माटोभित्र ताजा बीउ छ।
सपना चोकिएका सडकमा,
फेरी हरियाली आउँछ, बाँच्ने इच्छा जाग्छ।
खरानीमा हराएको देशको भविष्य,
साँच्चिकै टुटेका तारा जस्तो,
तर आकाशमा अझै चम्किन्छ,
उज्यालोको पर्खाइमा।
खरानीको बीचमा,
ससुक्किन्छ एउटा आशा।
भत्किएका ढोकाहरु,
तर आँखामा झिलिमिली उज्यालो।
हराएको देश,
हराएको समय,
तर माटोमा लुकेको बीउ,
फेरी हरियाली बनाउँछ।
धुलोमा हराए पनि,
भोलिको तारा चम्किन्छ,
हावा सरी चल्छ गीत हाम्रो,
जीवन फेरि उठ्छ, फेरी चम्किन्छ।
